Θεολογία και Θρησκεία εν μέσω απολυτοποίησης και σχετικοποίησης

Πιστεύω, όντως, ότι ο ενορθόδοξος λόγος δεν είναι αγκύλωση στα ιστορικά συμβεβηκότα του παρελθόντος, αλλά διάνοιξη νέας κελεύθου στην προοπτική πού προκρίνει η θεοντολογική υπόσταση της ιστορίας του για την ουσιαστική του μετάδοση στον σύγχρονο κόσμο όντας έτσι πάντα εν-ουσιαστικός. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να συμβεί, όταν δεν θεωρείται πώς η θεολογία, ως όντως επιστήμη, υπηρετείται από άλλες επιστήμες, αλλά όταν τις σέβεται, για να τις αναδείξει σε σχέση με τον αυτέκφαντο Δημιουργό και δότη των επιστημών. Είναι σύγχρονο φαινόμενο να νομίζει σήμερα κανείς ότι μιλά θεολογικά και χριστιανικά, όταν στην ανάπτυξη του (ανθρωπολογικού) λόγου του απουσιάζει ο Θεάνθρωπος και η Σωτηρία πού προσφέρεται από αυτόν. 'Έχει κανείς την εντύπωση πώς, μιλώντας συγκεκριμένα για τον άνθρωπο και αφηρημένα για τον Θεό εκφράζει θεολογικό λόγο. Είναι, όμως, ο λόγος αυτός όντως θεολογικός; Δεν είναι αλαζονεία να νομίζει κάθε ανθρώπινη θεολογική εποχικότητα ότι αυτή είναι το τέλος του κόσμου και το τέλος της θεολογίας; Η όντως θεολογία, πιστεύω, βλέπει ότι όλος ο κόσμος περιγράφεται στον περιχωρητικό Θεό, πού συγκαταβαίνει στον όλο άνθρωπο. Ο Θεάνθρωπος κάνει άγια ιστορία την ενυπόστατη και ένσαρκη βίωση των ενόντων (και ενόντων) της Τριάδος από τον γνωμικό θείο άνθρωπο. (Από την έκδοση)

Πρόλογος του συγγραφέα